Vandaag ben ik begonnen

Saint-Jean-Pied-de-Port --> Roncevalles

Auteur: Ronald Duin
Vandaag is het begonnen, hoewel eigenlijk al wel eerder. Met de keus om te gaan begon ook de tocht en het puzzelen. Puzzelen over tijd en geld: kan het allemaal wel. Natuurlijk kan het als je het echt wilt. Maar daar wil ik vanaf. Die wilskracht ken ik wel. Je bereikt veel, maar tegen welke prijs had ik pas later door. En dan nog de hamvraag: was het het waard? Daar is nog moeilijk een antwoord op te geven.

Ik ben er
Vanochtend als laatste vertrokken om 7.30 uur! Het bleek dat de anderen al tussen 5.30 uur en 6.00 uur weg waren. Ik vraag me wel af, waarom. Zo warm is het niet of ze maken een lange etappe, verder dan Roncevalles. Het is mooi weer, al snel gaat de jas uit en een half uurtje later ook de pijpen af. De omgeving is werkelijk prachtig. Mooie vergezichten, heuvels, bosjes, schapen, paarden, koeien, echt heel mooi en afwisselend. De route gaat alleen maar omhoog. Dat is wat minder. Hoger op staat een koude wind. Eerst de jas weer aan en later ook de pijpen weer aangeritst. Het lopen gaat goed. Wel is er al snel een blaar aan mijn linkerhiel.

Alles doet zeer
Onderweg veel lopen puzzelen met de tijd. Ik wil graag ook Annelies nog een mooie vakantie bezorgen, dus ik moet op tijd terug zijn. Wanneer het tegen zit, kan ik altijd nog een keertje de bus nemen. Na de col staat er een bordje nog twee uur. Velen vinden dat een punt om uitgebreid te stoppen. Ik ga toch nog door. Achteraf ben ik blij. Er blijken nog een paar nare klimmetjes in te zitten. Dat is niet fijn wanneer alles op afdalen en snel aankomen staat. Het laatste stuk gaat moeizaam en alles doet zeer. Vooral mijn rug. Duidelijk niet gewend met een rugzak te lopen.
Bij het klooster liggen al veel mensen te wachten. De herberg gaat pas om 16.00 uur open. Nu is het 14.15 uur. De pijn en stijfheid in m´n rug gaan maar heel langzaam over. Benieuwd hoe dat morgen gaat. Inzicht van de dag je bent er pas wanneer je er bent en ook een beetje dat huis en erf eigenlijk een last zijn.

Slapen tussen 120 pelgrims
Het slapen was heel bijzonder, een grote oude schuur met stapelbedden voor 120 mensen. Dat is vol. Slechts twee douches voor heel veel mannen. Na lang wachten was ik eindelijk aan de beurt. Bleek de dop van mijn lekkere douchegel geseald. Met geen mogelijkheid open te krijgen. Dus maar afgespoeld met wat water. Na het eten naar de pelgrimsmis in het klooster. Bij binnenkomst zaten 4 oude mannetjes hardop te bidden. Bleek later dat dat de priesters waren. Van de mis zelf kon ik niets volgen. Volgens mij Spaans en Latijn. Ik ben niet naar de communie geweest en ben ook bij de consecratie blijven staan, zoals ook een aantal anderen, dat voelde veel beter. Aan het slot was er de pelgrimszegen. Alle pelgrims werden naar voren geroepen en kregen in een aantal talen de zegen. Niet in het Nederlands. Ik was de enige Nederlander in de kerk. Na de kerk terug naar de herberg en wat rommelen en vast gaan liggen.