Vanaf het moment dat ik ziek werd, hielpen 3 vriendinnen me met alle mogelijke dingen

Kort na haar borstamputatie kreeg Yvonne ernstige hartritmestoornissen. Ze moest een ICD, een inwendige defibrillator. De tegenslagen in haar gezondheid leidden ook tot iets moois: hernieuwde vriendschap.

Yvonne met haar zoon

“In de zomer van 2012 is mijn rechterborst geamputeerd vanwege borstkanker. Erg verdrietig allemaal. Twee weken na de operatie ging mijn conditie ernstig achteruit. Ik ging meerdere malen naar het ziekenhuis met benauwdheidsklachten. Maar ik werd steeds weggestuurd met de mededeling dat ik te gestrest was.”

Echo

“Uiteindelijk maakte het ziekenhuis een longfoto. Mijn longen bleken vol met vocht te zitten. Ik kreeg direct een longpunctie, maar het weefsel bevatte gelukkig geen kankercellen. Ik lag 4 dagen op een algemene zaal. De artsen wisten niet wat er mis met me was. Uiteindelijk stelde een arts een echo van het hart voor.”

Hartritmestoornis

“Na de echo moest ik direct naar de afdeling Hartbewaking. Ik had geen flauw idee hoe ernstig het allemaal was. Ik leed aan gedilateerde cardiomyopathie, een hartspierziekte. Bij opname was de pompfunctie van mijn hart nog maar 10%. Ik werd overgeplaatst naar het AMC in Amsterdam waar ik opnieuw allerlei onderzoeken kreeg, zoals een MRI-scan. Na een paar weken kreeg ik een ICD geïmplanteerd.”

Erfelijk

“Mijn aandoening blijkt erfelijk te zijn. Mijn zus heeft al jaren een ICD. Daarom lieten we onze kinderen nakijken. Toen bleek dat de dochter van mijn zus ook een hartziekte heeft.”

Hulp

“Vanaf het moment dat ik ziek werd, hielpen 3 vriendinnen me met alle mogelijke dingen. Heen en weer rijden naar artsen. Thuis alles regelen. Boodschappen doen. En we deden vooral ook leuke dingen. Bijzonder is dat ik hen min of meer uit het oog verloren was. We waren altijd heel close, maar door werk, drukte en verhuizingen zagen we elkaar nauwelijks meer. Eigenlijk kreeg ik hulp van al mijn vriendinnen, zonder hun steun was het een stuk moeilijker geweest. En door de hulp van mijn cardioloog Dr. Dickhoff en mijn verpleegkundige Petra van het AMC ben ik zover gekomen.”

Dankbaar

“De ene vriendin kwam elke dinsdag, de andere elke vrijdag. Dat was zo vreselijk hartverwarmend. Sinds ik ziek werd, zijn we weer zo goed met elkaar geworden. Een andere vriendin heeft ook veel voor me gedaan en daar ben ik ook zo close mee geworden. Aan de ene kant is het jammer dat je door ziekte weer tot elkaar komt. Maar wat ben ik er blij en dankbaar voor. Ik kan ze niet genoeg bedanken.”

Werk

“Inmiddels herstelt mijn hart zich aardig, tot grote verbazing van mijn artsen in het AMC. Ik voel me goed en werk alweer een paar uur per week.”

Bron: website Hartstichting

Alle rechten voorbehouden