Van de vlinder en de troost

22 januari 2014, een koude winterdag, ik zit op de bank, laptop op schoot. Eindelijk heb ik de rust om de toespraak te schrijven voor het afscheid van mijn moeder op 24 januari. Ik schrijf over het gezin waar zij uit kwam, haar jeugd, jonge volwassenheid, ik duik in mijn jeugdherinneringen. De zinnen stromen uit mijn vingers. Een verdrietige periode in ons leven was het overlijden van mijn zus Annegien, in 1995. Wanneer ik hier over wil schrijven, haperen mijn vingers. Ik ga terug naar die intensieve tijd, voel weer het verdriet en de wanhoop van mijn moeder. Ik vind het moeilijk er over te schrijven, weet even niet hoe ik beginnen moet. Opeens hoor ik iets als tgrr. tgrrr...ik kijk op. Een nachtpauwoog zoekt haar weg naar buiten. Hoewel het koud is geef ik de vlinder haar vrijheid. Ik pak de draad van het schrijven moeiteloos weer op en verwerk het bezoek van de vlinder in mijn verhaal. Wat een troost!

4 mei 2014, herdenkingsconcert. Ik zing als sopraan in koorverband. Dit jaar staat Via Crucis van Franz Liszt op het programma in de grote Nicolaaskerk in Baarn. Het eerste concert waarbij mijn moeder niet aanwezig zal zijn. Vlak voor het concert zingen we in en nemen we nog een paar lastige passages door. De zon werpt een paar laatste stralen door het roosvenster boven de ingang wanneer ik een dagpauwoog boven de sopranen zie fladderen. Wat een troost!