Een bekende omgeving

Terugkijken

Een beetje afscheid

Brigidakerk noorbeek

Brigidakerk noorbeek

Alle rechten voorbehouden

Heel bewust was ik de route naar Noorbeek gelopen. Al in de jaren voor mijn tocht had ik me afgevraagd hoe het zou zijn om als pelgrim te lopen door een gebied dat je al op je duimpje kent. Marie-Jose is er geboren, we zijn er getrouwd en ik kwam er toch al vrij regelmatig 40 jaar lang.
En inderdaad het voelt heel anders als jouw doel en bestemming zo heel anders zijn. Ik sliep op de Peul, het familiehoofdkwartier, en werd daar natuurlijk te veel in de watten gelegd. Het uitzicht vanaf de heuvel waarop deze hoeve ligt deed me toch anders aan als op b.v. een gewone vakantiedag. Ik ervoer dat een pelgrimsoog anders gaat kijken.
Natuurlijk ging ik naar de Brigidakerk om er met de pastoor te praten en om een stempel te halen als markering van die dag. De gezondheid van de pastoor was niet helemaal goed, toch was zijn werkkamer bezwangerd met een volle sigarengeur, zoals je dat ook bij vroegere pastores ongetwijfeld vaker zult hebben aangetroffen. We spraken over mijn motieven. Dat deze niet louter religieus of spiritueel waren, kon hem kennelijk niet zoveel schelen. Hij wilde alleen informatie en trachtte geen andere richting aan mijn motieven te geven. Dat zou later in Spanje wel soms het geval zijn!!!Tot slot van de avond kreeg ik een prachtige stempel van de parochie, die een speciale plaats in mijn “credencial” kreeg. Ik ging nog even in het kerkje zitten en liet herinneringen voorbijgaan.
De eerste keer dat ik daar kwam, met mijn schoonfamilie. Schoonpa in de bank van de kerkmeesters, schoonma ergens in het midden, kijkend of eenieder wel zag wat men volgens haar behoorde te zien. Mijn huwelijk met Marie-José. Een soort dorpsfeest, waarbij na de mis het hele dorp op bezoek kwam op het grasveld achter het huis aan de Klompestraat. De Breugheliaanse feesten waarbij ik met mijn kersverse echtgenote het eerste bruidspaar mocht zijn. De talloze avonturen met de oma van MJ en haar dierbare familie.
Een soort triestheid overviel me bij de gedachte dat velen er niet meer waren en ook vanwege een soort afscheid nu ik de volgende dag naar België zou vertrekken.

Alle rechten voorbehouden