Aalt van de Glind
Gezin onderweg
Dominee Hans Hulst zette mij in beweging met ‘The Pilgrim’ van Enya, over een lange zoektocht naar jezelf. Toen ik vertrok naar Santiago de Compostela kreeg ik van pastoor Frans van Schaik het visitekaartje van De Drie Ranken, Apeldoorn, mee met daarop een tekst over Jezus de Levende, plus een pelgrimslied, psalm 126 over hen die in tranen zaaien en met gejuich oogsten.
Voorbij Astorga zag ik dat gezin voor het eerst. Het was bij de pelgrimsherberg waar ik de nacht zou doorbrengen. Op het kampeerveldje waren ze bezig. Vader, moeder, zoontje, dochtertje. Mooie mensen, prachtige kinderen en vooral mooie spullen. Tot in de kleuren uitgedachte wandelkleding, lichtgewicht kampeerspullen en perfecte schoenen. Vermoedelijk waren ze in Astorga begonnen, want alles zag er nog piekfijn uit. Zelfs de nagels van mevrouw waren rood gelakt. Maar helaas, plezier was er niet. Hij leek druk met de prestatie. Zij scheen vooral bezig met het uiterlijk. De kinderen liepen er wat verloren bij.
Daarna, het was op een hete dag, zat ik ergens bij Saria onder een boom op een steen te rusten toen ik ze weer zag. De kinderen gingen voorop en keken regelmatig met enige zorg achterom: “Volgen ze nog wel?”
Ik groette, maar zijn “Buen camino” klonk somber. Hun spullen waren niet nieuw meer. De nagels waren niet rood meer. Zweet, stof en nog ver te gaan. Maar ze gingen en hun kinderen gingen voorop.
Later en verder was ik veertig dagen onderweg geweest. Eerst op de fiets tot Logroño en daarna lopend. Ik was er bijna en vlak voor Santiago zag ik dat gezin opnieuw. Met z’n vieren op een bank in de schaduw van een kerkje. Wat etend, wat drinkend en vooral gezellig babbelend. “We gaan het wel halen,” riep ik ze toe! “Seguro!,” antwoordde hij met nadruk. Zij beaamde het, met een mooie glimlach. En de kinderen zwaaiden vrolijk, zoals bekenden dat doen.
www.aaltvandeglind07.nl