Buzuki donativo

Deel 5. De eerste Donativo-dag

"Niets is vanzelfsprekend,dus blijf elkaar inspireren en gekke dingen doen voordat het te laat is…" Na 2 Camino's in hetzelfde jaar te hebben gelopen wilde ik iets terugdoen voor de pelgrims. Samen met manlief Mars deed ik dat met onze 'koek & zopie'-bus "BUZUKI DONATIVO", zo'n vier weken lang stonden we met onze vrijwillige luxe voedselbank-bus langs El Camino. Lees er alles over....

Zariguie (nabij Pamplona)

Ik proef de adreline nog van de eerste Donativo-dag! De nieuwe rolverdeling van de vrijwillige voedselbank was al uitgebreid vooraf besproken, we zouden toch es ineens voor een huwelijkscrisis komen te staan…

Back office en Front office
De samenwerking als collega’s binnen ons huwelijk was ineens een feit: Mars Back Office, Fem Front Office. Oftewel, we gingen gezellig ouderwets winkeltje spelen. Het werkte zelfs ook nog, dat kan ik nog altijd zeggen, met hand op mijn hart. In praktijk houdt dit in dat Mars van het tellen van de schepjes Nescafé is (en ja, hij ontvangt ook de complimenten voor het lekkerste Caminobakkie koffie), Fem die de pelgrims welkom heet en ze van Hollands hapje en drankje voorziet, Mars die dagelijks de voorraad bijhoudt, Fem die met de burgemeester gaat praten of we ergens kunnen staan, Mars die gentle uit de Buzuki duikt om de mooie dames uit hun te zware rugzak te helpen en Fem die gezellig bellen blaast en de toko blijft aankleden met een bos uit het veld vers geplukte bloemen, de pelgrimsschelpen, windvanger of voor de 500ste keer maar weer es uitlegt waarom een Hollands stel nou in godsnaam langs de Camino staat met zo’n Bakkie Vrolijkheid. Jaaah, en weet je? Of je het daarvoor moet doen, dat is de vraag, maar het blijft opmerkelijk… Mars en ik hebben op alle Donativodagen altijd binnen één uur nog nooit zo veel complimenten ontvangen als de 2 jaar dat we bij de krant of Rijkswaterstaat werken. Zo’n Buzuki-verrassing blijkt dus mooi en inspirerend om te geven. De ontmoetingen, verhalen, blessings en dankwoorden zijn nog vele malen mooier om te mogen ontvangen.

De Camino
De Camino. Een begrip. Het is de weg van de gewone mens. Of misschien juist wel de ongewone weg voor de iets ongewonere mens. Want wie gaat er nog in een tijd die nooit stilstaat, waarin consumeren en complexiteit onderdeel van ons dagelijks bestaan is geworden op pad voor een tocht van vaak meer dan 800 km. Te voet. Voor weken lang met hun hele bestaan op de rug, een rugzak die hun leven terugbrengt naar 6 tot 8 kg (want dan doe je het goed;-). Eerlijk is eerlijk, als je wil is ook de Camino van alle gemakken en comfort voorzien. Maar toch, als je het mij vraagt, het blijft een hele fysieke en emo-klus, die wandeling. Hier op de Camino ontmoeten we alle leeftijden, nationaliteiten, achtergronden, redenen en verhalen.

Verhalen, verhalen en verhalen
En het mooie is, al die verhalen, verhalen en verhalen worden telkens weer op onze gele of blauwe campingstoel voor de Buzuki verteld. Het mooie van de Buzuki-donativo is dat we afgelopen maand wel meer dan duizend mensen hebben ontvangen. Normaal gesproken, als je pelgrim bent, zie je vaak veel dezelfde mensen onderweg. Loopritmes, albergue-afstanden en prettige gesprekken leiden vaak -al dan niet gedwongen- tot groepsvorming. Zelfde mensen, zelfde gesprekken. Wij hebben daarentegen met onze Buzuki-donativo afgelopen maand een geweldige doorsnede van de pelgrimganger mogen meemaken.

Vreemde pelgrimgangers
De 17- jarige Argentijn tegenover de diverse bejaarde positivo’s die in hun 80-jarige levensjaar nog met knetterveel energie van de berg afgeklauterd komen. Ik heb diverse kruisjes en blessings van nonnen en religieuze mensen ontvangen en heb daarentegen 1ste klas Atheïsten ontmoet. Mensen van goede komaf met bodyguards en mensen die hun persoonlijke dokter ter verzorging bij zich hadden. De plaatselijke dorpdames die ter verwelkoming van Buzuki een zak verse nectarine’s aanboden, de boer met z’n traktor die stopt om druiven te delen of de buurman die appels uit de gaard komt brengen. Als dank is ons adresboek ook ineens van de meest tropische windstreken voorzien. Onze reis kunnen we vervolgen via een ‘voor altijd ter beschikking gesteld’ appartement aan de Braziliaanse zee, een zinderend weekend in Mexicostad tot skiën in de Canadese Rockies. Nog altijd een serieuze overweging is het aanbod van het doorstarten van onze Donativo Enterprise met een ‘Nur eine spende-Gluhweinbar’ in de Zwitserse Alpen (want ja, we waren nog op zoek naar zo’n adres, dus waarom niet?)...

Alle rechten voorbehouden