Gina Touw-Parengkuan
Mijn hele leven lang was een moeizaam pogen geweest om God te volgen. God was voor mij heel nabij, maar tegelijk ook heel afstandelijk geweest, een vriend maar ook een vreemdeling, een bron van hoop maar ook een angst, schuld en schaamte. Maar toen ik zo lag met al mijn radeloze pijn, frustratie en wanhopig verdriet, was elke dubbelzinnigheid, elke onzekerheid verdwenen. Alles werd licht in mijn donkere kamer, het verblindde mij bijna, ik kreeg een warme gloed over mijn hele lichaam, met zoveel kracht, het vloeide via mijn hart met volle kracht er weer uit, Hij was er, de Heer van mijn leven en zei: 'Alles komt goed en laat het kwaad niet in je groeien!' Hij was duidelijk voor mij gekomen, Hij was de God tot wie ik had gebeden, gesmeekt mij uit deze wereld te halen. De pijnen vloeiden met een warme gloed uit mijn lichaam en ik kreeg een vredig en rustig gevoel over mij heen. Zo had ik de eerst volgende dagen nog een paar keer dezelfde 'warme gloed' ervaringen.
Ik moest alles eens goed tot mij door laten dringen, de stem kwam uit mijn ziel, kon ik later beredeneren, voelde mij opgetild uit mijn bed, Zijn troostende woorden 'Alles komt goed'. De woorden die dit samenvatten zijn Leven en Liefde. Deze woorden waren in een werkelijke aanwezigheid belichaamd, ik voelde mij getroost en bevrijd, alle angst, pijn en frustratie verloor zijn macht en schrompelde weg in het leven en de Liefde die mij op zulk een intieme wijze omringde en verwarmde. Ik werd heel veilig vastgehouden en mij werd duidelijk gemaakt dat liefde en leven groter, dieper en sterker zijn dan welke krachten ook waarover ik mij zorgen heb gemaakt. Toch had ik een soort ongerustheid over de woorden: 'Laat het kwaad niet in je groeien', ik wilde weten wat God hiermee bedoelde. Na heel veel gelezen te hebben in de Bijbel en andere soort Heilige boeken begreep ik dat God met het kwaad mijn frustraties, 'loslaten' van de dingen waar ik aan vastgeklemd zat bedoelde.
Ontwaken
In al deze afgelopen 20 jaar van 14 operaties, ziekenhuizen, ziekbed en rolstoel, zocht ik antwoord op vragen rond bestemming, dood, leven, zin van het lijden, dit bood mij houvast en troost in mijn zo’n bewogen leven, een leven vol lichamelijk en geestelijke pijn.
Mijn kerkelijke religieuze achtergrond heeft mij nog nooit een interpretatiekader geboden, waarin een helder onderscheid werd gemaakt tussen ego en het “ware zelf”, totdat deze religieuze ervaring, Godservaring, waarin het “ik” ervaren wordt als deel van een groot geheel, alsof je hierin oplost. Door samen te bidden, of in persoonlijk gebed een relatie onderhouden met God. De Geest die de dynamiek is van spiritualiteit en waait waarheen hij wil, is niet te beïnvloeden, ik ervaar het als een dieper verlangen naar een eenheid, naar geluk, omvorming in God. Sindsdien heb ik mij toegelegd om als ik religieuze teksten lees, dit te oefenen totdat het “mijn eigen” wordt, dan komen tot gevoelens en voornemens. Mijn Godsgebeuren gaf mij een intens gevoel van vreugde, liefde of compassie, kracht en vrede, echtheid en vooral ook een openheid naar anderen, naar de werkelijkheid en naar het leven. Het is een gevoel van tevredenheid en dankbaarheid in mijzelf die ik uit wil brengen door dagelijks te bidden, dus geestelijk of innerlijk, een christelijk leven. Het ontwaken van jezelf, een glimp van de overkant zien, je ware-zelf ontdekken, dat je slechts verbaasd kan zijn dat het zo lang duurde dat je het beseft. Omdat ik twee jaar haptonomie heb gehad, doe ik elke avond na het lezen van een stukje Bijbel, buikspierenoefeningen/ademhaling uit de buik, mediteren, zo kom ik altijd in een rustige slaap, waarbij ik in gebed God vooral dank voor de dag.
Zuiveren
De groei naar ego transcendentie is wel zo belangrijk, het zal met de jaren gevoed moeten worden door 'het oefenen in bewustwording'. Bewust ben ik mij van de beperktheid van het alledaagse bewustzijn. Zo heb ik de onbeperktheid van het diepere bewustzijn bereikt en kan ik nu spiegelen hoe ik tot nu toe geleefd heb. De letterlijke ervaring door God opgetild te zijn uit mijn bed, uit die vreselijke pijnen naar verlichting. Het kwaad wat in mij zat los te laten, zo heb ik mijn moeder na al die jaren van ellende kunnen vergeven; dit was zo’n bevrijding voor mij, dat ik het gevoel kreeg opnieuw te leven. Het bijzonderste is dat ik nu, na het overweldigend Godsgebeuren, pijnvrij ben, al die pijnstillers gebruik ik niet meer. Ik voel mij als herboren, sindsdien heb ik het verlangen gehad bij God te zijn. Nu voel ik vaak op de meest tastbare wijze zijn aanwezigheid, door een stukje tekst, Bijbel lezen, meditatie, wat iemand tot mij zegt, het wandelen in de natuur, kijkend naar de wolkenpartijen of gewoon door het genieten van de stilte om mij heen. God is werkelijk altijd bij mij, ik voel mij gesterkt en heel blij van binnen.
Verlichten
De mist van onzekerheid en verdriet is opgetrokken, doordat je werd overvallen door een bijzondere ervaring die een merkwaardige verandering in je teweeg brengt. Er ontwaakt in je een manier van bewustzijn waar je tot nu toe geen flauw vermoeden van had, zodat het bewustzijn zich heeft verdubbeld en verruimd. Het was voor mij een waarneming van een dieper ik, wat in een crisissituatie gebeurde. Ik voelde mij als herboren van al mijn pijnen af, leren leven met mijn glutenallergie, wat mij altijd zo ziek maakte. Het leven weer oppakken in een nieuwe richting op een ander niveau. Het geeft mij een onuitsprekelijke gewaarwording van blijdschap en dankbaarheid; dankbaar voor het er-zijn zonder meer, God dankbaar zijn voor deze waarneming. Het bemind voelen door God welk ik in mijn dagelijks gebed uit, soms vele malen op een dag. Volledig inkeren tot jezelf, met God alleen in je diepste ik zijn, leren al het uitwendige te moeten vergeten en met héél je hart, geest en genegenheid, verlangen en heel je devotie tot God bidden, daaruit de liefde te voelen, verlicht te worden.
Verenigen
Toen maakte ik een fout, ik dacht dat God mij zo genezen had dat ik zonder krukken verder het leven in kon. Gooide letterlijk mijn krukken opzij en liep mijn gewoonlijke flinke ronde zonder krukken, kwam bijna kruipend naar huis en begreep, dat niet ik, maar God beslist.
Want bij het binnengaan in mijn hart moet ik alles achterlaten en zelfs géén enkel initiatief tonen, maar mij laten leiden door God, geheel van Christus verrukt en in hem omgevormd, wat een ervaring is van onvoorstelbaar innigheid en geluk. Ik had duidelijk een gevoel van verliefdheid, verliefd op God, deze verliefdheid is over gegaan in houden van, God die Liefde is, die energie is. Bij tijd en wijle overheersen bij mij nog het aspect van de zuiverende weg. Nu vind ik het proces van Zuiverende, Verlichtende, en Verenigende weg overal: waar het godsdienstige leven diepgang krijgt; bij samenkomsten van Eucharistievieringen; in de mooie preken van onze priester en diaken; in schuldbelijdenis; vooral in dankzegging, in het samenzijn met mijn gezin. Dan ben ik zo dankbaar deze verenigende weg weer te mogen ervaren, immers op deze weg voltrekt zich de eigenlijke zin van het bestaan.
Terug naar de werkelijkheid.
De weg terug; het alledaagse is niet meer alledaags. Nu kan ik in gebeurtenissen, teksten, relatie verbonden met momenten, in vriendschap mijn gevoelens uiten, gewoon het leren loslaten en vertrouwend een relatie onderhouden met God. In momenten van donkere nachten ervaar ik nu ruimte door het 'los laten', gedragen voelen door God en steeds weer ontwaken. Het leven te doen beantwoorden aan een transcendente zin. Verlangen, maar ook meer dan een verlangen; het vinden van, ervaringen hebben van vervulling 'zien, soms heel even'.
Leren, wijsheid te verkrijgen door kennis, onderscheid tussen goed en kwaad. Rijpheid van verstand en met die kracht die het geeft mijn leven te sturen. Streven naar, nooit meer ongelukkig ten val te komen, nooit meer dwalen in afschuwelijke duisternis en in gevaarlijke kuilen en diepten van het leven, niet meer misleid te worden door het kwaad, nu ik de schoonheid van God heb mogen ervaren. Met mijn studie theologie zal ik als eerste bewijs van nederigheid mijn daden, ook mijn opdrachten willen voorleggen aan het oordeel, gevormd door lessen van de Ouderen. Meditatie is voor mij een weg om dichter bij God te komen door datgene zo goed uit mijn hoofd te kennen; overwegen, herkauwen, langzaam verteren. Het werkt verkwikkend, verlichtend en opent telkens weer nieuwe, diepere betekenissen. Beginnen bij lectio divina, met verstand opstijgen naar het gebed, hierbij wordt wat je moet kunnen niet alleen uit het hoofd geleerd, maar ook overwogen door inleving met verbeelding. Dan het gebed zelf, hier wordt de geest binnengeleid tot contemplatie, dan eindig ik in actie. Alles heeft nu een glans, wordt transparant, het paranormale wordt normaal vanuit een andere wijze van communicatie.
Met mijn man Peter gaat het ook stukken beter, hij loopt nu in Nijmegen, waar zij wel de juiste medicijnen voor hem hebben, zodat zijn ziekte toch enigszins wat tegengehouden kan worden. Onze vrienden zeggen dat ik erg veranderd ben, ik kan ook niet meer op de oude voet verder. Mijn ambities op bloemsierkunst gebied, kampioenschappen en werk heb ik niet meer, het heeft nu allemaal te maken met het diepere zin van het leven, ik ben elke dag weer dankbaar voor het goede, pijnvrije leven, een nieuw leven met deze studie die ik elke dag weer met veel plezier beleef. Het alledaagse wordt nu bepaald door het dieper bewustzijn, de nadruk ligt nu op het gehoor geven aan een innerlijke stem i.p.v. gehoorzamen aan voorschriften, bevelen, wetten en de materiële wensen. Het kleine ik geeft gehoor aan wat in het hart opkomt als iets van God. Ik kan mij vinden in de geloofsbelijdenis van Augustinus, hoe hij zich richt tot God, omschrijft hoe veel groter God is dan hij omschrijven kan. Ook in zijn lofprijzing, het loven van God en prijzen van zijn grootheid kan ik mij vinden. God is altijd dicht bij mij geweest, zijn stem was zacht binnen in mijn ziel, nu moet ik mij er steeds weer op trainen met gebed, meditatie, of het lezen van de Bijbel om zijn stem luider te horen. Om te eindigen zou ik iets moois willen citeren van Augustinus wat op mijn lijf geschreven is: 'Geroepen hebt Gij, geschreeuwd en mijn doofheid doorbroken; gestraald hebt Gij, geschitterd en mijn blindheid verjaagd; gegeurd hebt Gij en ik heb ingeademd en snak naar U; geproefd heb ik, en nu honger en dorst; aangeraakt hebt Gij mij en ik ben ontvlamd naar Uw vrede'.